غروب صورتی

2 دیدگاه روشن غروب صورتی

• 
  سعید حسنی

  ۱۴۰۳-۰۹-۲۶ at ۲۱:۱۴ - پاسخ

  شاید تنها راهه اینکه یه انسان‌ها بفهمه چی میخواد «کندوکاو» باشه.
  واقعیت موضوع اینه که من با برتراند راسل مخالف نیستم. درد انسان درد با دیگری بودن و دوست‌داشته شدن هست. مگر غیر از اینه که از بچگی تا نوجوانی برای دوست داشته شدن و توجه گرفتن از دیگری هر کار که بخواهند را انجام می‌دهیم و بعد که می‌رسیم به آخر نوجووونی دغدغه‌مون میشه رسیدن به «فردیت».
  اینکه خودمون را پیدا کنی و وجود متمایزی از دیگران داشته باشیم.
  درد انسان درونی‌سازی هم هست. شاید پیاژه درست میگه که شناخت دنیا از این طریق صورت می‌گیره. شاید پیاژه در مورد اینکه انسان فرایند تفکرش را به وسیله تکلم قدرت میبخشه راست میگه اما به نظرم نظر ویگوتسکی هم درست داره میگه یه جورایی. اینکه انسان به وسیله تکلم فرایندهای تفکر را شکل میده و تکلم نقش اصلی است، نه تفکر در ابتدا.
  تنها چیزی که مطمئنم ازش اینه که تکلم و تفکر به هم وصلن. اما شاید اصلا ترتیبی براشون گذاشتن بی معنا باشه.
  این همه زر زدم که تهش بگم: انسان‌ها درد درونی‌سازی دارن. از کلام گرفته تا روش تفکر. و همین هم هست که آتش به تمبان آدمی انداخته.
  و چقدر قشنگ اشاره کردی که انسان‌ها بازی کردن و بازی داده شدن را فراموش کرده‌اند. از «بازی‌ها» بیشتر بنویس خواهشا.
  «تسلیم امیدوارانه» را دوست داشتم. اصطلاح کارآمد و زیبایی است. به دلم نشست.

  • 
    زهرا حسینی

    ۱۴۰۳-۱۰-۰۷ at ۲۰:۴۱ - پاسخ

    ممنون از کامنتی که گذاشتی. بهم انرژی داد تا بیشتر بنویسم.